Botjes tellen in Tana Toraja…

Hey allemaal!
I’m back in Asia! Na ruim twee maanden heel veel geld uitgegeven te hebben in Australië en Nieuw Zeeland is het wel weer lekker om bijna niks uit te hoeven geven voor eten, slapen en dagtripjes. Niet dat ik me daardoor heel erg tegen heb laten houden hoor, de laatste weken in Nieuw Zeeland heb ik nog genoeg leuks gedaan!
De laatste keer was ik gebleven bij de treinreis van Greymouth naar Christchurch. Ik had gehoord dat deze heel mooi moest zijn, dus ik was benieuwd. Tijdens de reis van ruim 4 uur reden we door 6 verschillende soorten landschappen heen, de ene keer met bergen, dan weer met koeien, dan langs een meer. Echt supermooi was de reis! Ik heb de hele tijd naar buiten gekeken en me gewoon niet verveeld. In Christchurch aangekomen ben ik naar mijn hostel gegaan en daarna nog even door de stad gelopen. Of in ieder geval wat daar nog van over is na de aardbevingen van de laatste jaren. Meer dan de helft van alle gebouwen in de stad staan in de steigers of zijn afgezet met hekken omdat er instortingsgevaar is. Heel vreemd om daar tussendoor te lopen.
Ik ben niet lang in Christchurch gebleven, want zaterdagochtend vertrok mijn bus naar Queenstown alweer. De busrit heeft de hele dag geduurd, dus tegen de tijd dat ik in Queenstown aankwam was het alweer bijna tijd om mijn bedje op te zoeken. De volgende ochtend mocht ik namelijk weer lekker vroeg met de bus mee richting Franz Josef. Veel lange busreizen helaas, maar dat moet wel als je iets van het land wilt zien. Maar eigenlijk zijn de busreizen zelf al supermooi om te zien. ’s Middags heb ik mijn tripje voor de volgende dag geboekt en verder niks gedaan.
Maandagochtend moest ik weer vroeg opstaan, er stond namelijk een helikoptervlucht en een hike over de glaciers op de planning. Toen ik me ging melden werd er me helaas verteld dat de trip gecanceld was omdat er niet genoeg mensen waren, maar ik kon een uur later terug komen en dan zou ik wel mee kunnen. Prima, geen probleem. Toen ik een uur later terug kwam, bleken de helikopters niet te kunnen opstijgen omdat er laag hangende wolken waren. We konden wachten tot de wolken opgetrokken waren, maar dan zou ik mijn bus van die middag missen. Er zat daarom niets anders op dan maar een stukje te gaan lopen naar de voet van de glaciers en weer terug. Na een wandeling van 15 km(!), was ik weer terug in het dorp en op tijd om de bus te halen. Deze bus heeft me weer terug naar Queenstown gebracht.
Dinsdag was een dag vol adrenaline. Ik had namelijk gezegd dat ik zou gaan bungee jumpen, en dat stond ’s ochtends dan ook op het programma. Natuurlijk was ik daar totaal niet zenuwachtig voor en had ik de nacht van tevoren goed geslapen. Toen we aankwamen bij de plek waar we zouden gaan springen, kregen we een harnas aan, uitleg over wat er ging gebeuren en mochten we in kleine groepjes naar het platform vanwaar we gingen springen. Toen we daar aankwamen mocht ik bijna meteen doorlopen om me klaar te maken voor de sprong. Ik was natuurlijk nog steeds helemaaaaaal niet bang en had wel zin om te springen…Totdat ik op het randje van het platform stond. Nondeju, wat was dat hoog! Ik had ineens geen zin meer om te springen. Nadat er iemand 5 minuten op me in heeft staan praten, en ik 4x gedaan had alsof ik zou gaan springen, kreeg ik even een pauze. Pffff ik was echt zo bang, maar ik wilde ook zo graag. Volgende poging dus maar. Ik ging weer schuifelend naar de rand van het platform en tot ieders (en mijn eigen) verbazing ben ik (oke, ik moet toegeven het ging niet met een mooie duik) van het platform gesprongen. Woooooow, dat was echt zo eng! Binnen twee minuten was alles alweer voorbij en stond ik weer boven. Het was super om te doen, maar ik ga dus echt niet nog een keer bungee jumpen!! De meeste mensen hebben na een jump een lekker rustige middag, maar ik had nog wat gepland. Ik ging namelijk hanggliden. Beetje druk op één dag, maar als je niet veel tijd hebt moet je goed plannen haha. Het hanggliden was in vergelijking met de bungee jump erg rustgevend haha. Het begin was wel spannend, we moesten van een berg af rennen en hopen dat we in de lucht bleven zweven. Maar gelukkig ging het meteen goed en hebben we een tijdje lekker rustig in de lucht gezweefd. Ik mocht zelfs nog even sturen, maar nadat ik de hangglide zo ongeveer de berg in ramde, was dat ook snel weer voorbij. Gelukkig zijn we weer veilig op de grond terecht gekomen. ’s Avonds had ik afgesproken met 3 meiden die ik ’s ochtends had leren kennen. We zijn lekker luxe uit eten gegaan en gingen daarna mee met een kroegentocht. Tijdens de kroegentocht moesten we allemaal spelletjes doen en konden we prijzen winnen. Meestal waren dat shotjes, maar bij één spel kon je een canyoning trip winnen. Het enige wat je daarvoor moest doen was zo snel mogelijk een rietje, een citroen en een condoom naar de DJ brengen. Het rietje en de citroen waren niet zo’n probleem, maar de condoom bleek nog lastig te vinden. Het is sowieso al vreemd als je op iemand afstapt en om een condoom vraagt zonder dat je je nog maar hebt voorgesteld, maar het vervelende is dat niemand in de hele discotheek er een bij zich had. Toen gingen we buiten maar verder en uiteindelijk vond ik een jongen die een condoom had. Daarna heb ik een sprintje getrokken naar de DJ en had ik de prijs gewonnen!:)
Na een te korte nacht mocht ik woensdag weer vroeg opstaan om naar Milford Sound te gaan. Na een erg lange, maar wel erg mooie busrit kwamen we in Milford Sound aan. Daar hadden we een boottocht die voor de verandering ook supermooi was. We hebben zelfs nog een familie zeehonden gezien. Na de boottocht zijn we weer richting Queenstown vertrokken.
Donderdag wilde ik eigenlijk al richting Christchurch vertrekken, maar omdat ik de canyoning trip had gewonnen, had ik dat een dagje uitgesteld. ’s Middags ging ik dus de canyoning trip doen, dat was echt wel vet. We gingen abseilen, ziplinen, van 5 meter hoge rotsen springen en glijden. Leuke prijs dus! ’s Avonds had ik nog wat afgesproken met Marije, die ik eerder in Whitianga had leren kennen. Terwijl we gezellig zaten te kletsen, kwam Margit, de ik ook in Whitianga had leren kennen, er ook nog bij. Drukke bedoeling dus, maar wel erg gezellig!
De volgende ochtend ben ik vroeg richting Christchurch vertrokken, waar ik vroeg in de avond aankwam. ’s Avonds heb ik niet meer veel gedaan.
Zaterdagochtend werden we om 6 uur wakker gemaakt door het brandalarm. Beetje jammer, want ik kon eindelijk eens uitslapen. Nadat we een tijdje buiten hadden gestaan bleek er geen brand te zijn en mochten we weer gaan slapen. ’s Middags ben ik naar het Quake Centre gegaan, daar wordt alles uitgelegd over de laatste aardbevingen die er zijn geweest en je ziet er verhalen van mensen die de aardbevingen hebben meegemaakt. Ik moet zeggen dat ik daar wel met kippenvel naar heb zitten luisteren. De rest van de middag ben ik door de stad gelopen en heb ik gekeken wat de aardbevingen hebben aangericht. Zoals ik al eerder zei is meer dan de helft van de gebouwen afgezet. De stad moet echt bijna totaal opnieuw opgebouwd worden.
Zondag ben ik met de bus naar Kaikoura gegaan. Eigenlijk heb ik zondag en maandag in Kaikoura niet veel gedaan omdat het regende en ik dus geen zin had om naar buiten te gaan. Dinsdagochtend ben ik maar weer is vroeg opgestaan (en dan bedoel ik echt vroeg, om 5 uur!). Ik ging namelijk met wilde dusky dolfijnen zwemmen. We waren gewaarschuwd dat de zee erg wild was en de golven erg hoog, en dat we maatregelen moesten nemen tegen zeeziekte. Natuurlijk had ik geluisterd en netjes mijn pilletje ingenomen en had ik nergens last van. Helaas voor veel anderen was dit niet bij iedereen het geval en binnen 10 minuten zaten zo ongeveer 10 man met een emmer voor hun neus. Door het slechte weer was het moeilijk om dolfijnen te vinden, maar gelukkig vonden we ze toch na even zoeken en mochten we de zee in. Dat was echt supergaaf! Zodra je de zee in kwam, zwom je gewoon tussen de dolfijnen. De dolfijnen waren niet getraind ofzo, ze waren echt wild en in hun natuurlijke leefomgeving. We mochten twee keer de boot af, waarna we weer terug naar de haven gingen. Daarna heb ik mijn tas gepakt, de bus richting Christchurch genomen en daar ben ik op het vliegveld gaan wachten op mijn vlucht naar Bali. Na een lange nacht mocht ik eindelijk in gaan checken en uiteindelijk ook boarden.
Van de vluchten, ik had een tussenstop in Brisbane, heb ik gelukkig niet veel meegekregen, ik was zo moe dat ik bijna de hele tijd heb geslapen. Na een paar uurtjes vliegen, was ik weer op Bali aangekomen. Daar ben ik teruggegaan naar een homestay waar ik al eerder was geweest en ben daar 2 nachten gebleven. Even weer wennen aan het warme weer, lekker stranddagje en boottickets regelen om naar Gili Trawagan te gaan. Vrijdagmiddag vertrok mijn boot, en na ruim een uur varen kwamen we aan op Gili Trawagan. Dat is dus echt zo’n wit bounty-eilandstrand. ’s Middags heb ik nog even lekker op het strand gezeten en ’s avonds heb ik niet meer veel gedaan.
Zaterdag had ik weer een duik op de planning staan. Het was alweer 2 maanden geleden dat ik had gedoken, dus het werd weer eens tijd dacht ik zo. Het water rond de Gili eilanden is echt super helder, er zwemmen superveel vissen en ook het koraal is supermooi! Tijdens de duik heb ik weer verschillende zeeschildpadden gezien, die blijven zo mooi om te zien! Maaaaaaaar wat ik tijdens deze duik ook eindelijk heb gezien is…..tenenenenenene (spannende muziek) 2 haaien! Ja, echte haaien! Ze waren eigenlijk helemaal niet zo eng om te zien, maar ik wist ook dat ze niet gevaarlijk waren, dus dat scheelt ook weer. Na de duik ben ik nog lekker op het strand gaan liggen en ’s avonds ben ik naar Sama Sama geweest, de beste reggae bar van heel Azië. Daar had ik afgesproken met Larissa, een meisje die ik al eerder in Indonesië en Maleisië ben tegengekomen.
De volgende dag heb ik samen met Larissa de hele dag op het strand gelegen en niks gedaan. Beetje lekker eten, fietsje gehuurd en weer lekker gegeten. Niks te klagen dus!
Maandag ging ik alweer richting Bali met de boot. ’s Ochtends heb ik nog even lekker op het strand gelegen en ’s middags ging mijn boot. Toen ik in Kuta aankwam was het alweer laat en heb ik alleen een beetje door de winkelstraatjes gelopen op zoek naar leuke souvenirtjes.
Dinsdag heb ik Bali weer verlaten en ben ik naar Sulawesi gevlogen, naar Makassar om precies te zijn. Toen ik aankwam en alle schreeuwende taxichauffeurs voorbij was gelopen (ja, ik merk weer duidelijk dat ik als een toerist wordt gezien hier!) kwam ik aan bij de shuttlebus die me naar het pete-pete station zou brengen. Pete-pete zijn minibusjes die je voor heel weinig geld overal naartoe brengen. In de shuttlebus zaten verder natuurlijk alleen maar locals die allemaal constant vrolijk naar me lachen. Totdat er één zo dapper was om tegen me te gaan praten. Het was af en toe een beetje raden wat ze nou eigenlijk zeiden, maar we hadden uiteindelijk een erg gezellig gesprek. Zo gezellig zelfs dat ik niet bij het pete-pete station werd afgezet, maar door een van de locals per scooter naar mijn hotel werd gebracht. Ideaal dus! Tegen de tijd dat ik bij m’n hotel aankwam was het al pikdonker en heb ik alleen nog maar even gezocht naar een eettentje en heb daarna niks meer gedaan.
De volgende dag ben ik Makassar gaan verkennen. Als eerste ben ik naar Fort Rotterdam geweest, een fort van vroeger waar je de Nederlandse bouwstijl nog goed kan zien. Erg leuk dus om te zien. Na het fort ben ik op zoek gegaan naar een Becak driver die me voor weinig geld naar de oude haven ‘Pelabuhan Paotere’ wilde brengen. Een Becak is een fiets met een zitje voorop waar je dus in kan zitten, lekker overdekt, sommige met een muziekinstallatie waar je doof van wordt. Maargoed, op zoek naar een goedkope Becak dus. Dat viel nog niet mee, iedereen wilde me afzetten, maar ik bleef volhouden en vond eindelijk een driver die me wel voor een redelijke prijs op en neer wilde brengen. De tocht naar de haven was ongeveer 4 km en ik zat daar dus voor in dat zitje. Erg leuk, beetje om je heen kijken, fotootje maken, maar vooral constant naar iedereen zwaaien, lachen en hallo roepen. Ja, het leven van een toerist is best zwaar! Na het ritje ben ik in de haven aangekomen en heb daar even rondgelopen, ik moest wel opletten dat ik ondertussen niet op de vissen ging staan die overal in de zon liggen te drogen. Na een kort bezoekje bracht de driver me weer terug naar het centrum. Dit keer naar de Makassar Mall. Klinkt leuk he, een mall…De Makassar Mall is gewoon een grote typisch Aziatische markt met allemaal kleren en kraampjes die zo dicht op elkaar staan dat je er bijna niet tussendoor kan lopen. Er worden vooral kleren verkocht, en hier en daar zie (en ruik) je een eettentje. Omdat ik ook hier overal moest zwaaien, lachen, hallo zeggen en handen moest schudden, heb ik mijn bezoekje aan de mall maar niet te lang gemaakt. ’s Avonds, of eigenlijk ’s nachts, stond er een 9 uur durend busreisje op de planning. Deze ging van Makassar naar Rantepao, het midden van Sulawesi.
Omdat we rond half 7 ’s ochtends in Rantepao aankwamen, ben ik eerst nog even een dutje gaan doen. Daarna ben ik door de stad gaan lopen en op zoek gegaan naar een gids voor de komende dagen. Toen ik iemand had gevonden die me wel aardig leek en een leuk plan had voor de komende dagen, gingen we meteen op pad. Als eerste gingen we naar Ba’tan, waar we een begrafenisceremonie bij hebben gewoond. Dat gaat daar wel even wat anders dan in Nederland. Als mensen overlijden, worden ze gewoon in de huiskamer gelegd en wordt er nog gezellig met de ‘zieke’ (zo worden doden genoemd tot aan de begrafenisceremonie) gegeten en gedronken. Als er genoeg geld is ingezameld voor een begrafenis, dan wordt deze pas gehouden. Dit kan soms dagen, weken, maanden of zelfs jaren duren. De begrafenis duurt vervolgens 3 of 4 dagen. Tijdens deze dagen worden er offers aan de dode gedaan, buffalo’s of varkens gedood en uiteindelijk wordt de dode ‘begraven’ (maar dat kan hier ook al op veel verschillende manieren). Ik kwam toevallig op de dag dat er buffalo’s gedood werden, 9 om precies te zijn. Toen we aankwamen waren ze al dood en mocht ik tussen de poep, plassen bloed en ingewanden doorlopen om uiteindelijk bij de familie te mogen zitten. Ik kreeg zelfs een kopje koffie en bananenchips om te eten en te drinken terwijl ik gezellig kon kijken hoe de buffalo’s verder ontleed werden. Na een tijdje had ik wel genoeg gezien, en gingen we naar het volgende dorpje, Ke’te Kesu. Dat is een dorpje met originele huizen zoals ze vroeger (en nu nog af en toe) gebouwd werden. Het dropje was nog maar voor een deel bewoond omdat veel jongeren liever in moderne huizen wonen. Meteen achter het dorpje is een ‘begraafplaats’ voor de families die in het dorpje woont. Die begraafplaats bestaat uit een aantal graftombes, oude en moderne. Niet heel speciaal zou je zeggen. Maar als je dan wat verder loopt, kom je bij een rotswand uit waar de doodskisten op uitstekende balken en in richels zijn gezet. Klinkt al wat minder normaal, maar als je je dan bedenkt dat die doodskisten al heel oud zijn en van hout zijn gemaakt, weet je dat die op een gegeven moment uit elkaar vallen. En wat je dan dus krijgt zijn naar beneden gevallen doodskisten die open zijn gegaan en overal botten en schedels die eruit steken. Dat is toch wel een heel vreemd idee om daar tussendoor te lopen moet ik zeggen! Maargoed, het hoort allemaal bij de cultuur van de Tana Toraja, en het is erg indrukwekkend om te zien. Alsof ik nog niet genoeg had gezien voor een dag, gingen we nog door naar Londa, een grot bekijken. Wat me aan het begin alleen niet helemaal duidelijk was, was dat het een grot was die als graftombe wordt gebruikt door een familie. Toen we bij de grot aankwamen lagen dus weer overal kapotte doodskisten, botten en schedels, zowel buiten als binnen in de grot. Het leuke was dat mijn gids me vertelde waar ik moest gaan staan voor een foto. Ik had het eerst nog niet in de gaten, maar ik moest vrolijk boven een paar schedels gaan hangen en dan ook nog even lachen…Beetje creepy, maar ik vond het ook zoiets om te gaan huilen, dus heb ik m’n vriendelijkste lach maar laten zien. Na al deze indrukken zijn we nog even naar Siguntu gegaan, ook een dorpje met originele huizen. Hierna was het genoeg voor een dag en werd ik weer bij mijn guesthouse afgezet.
Vrijdagochtend mocht ik me weer vroeg melden bij mijn gids om weer lekker rond te gaan rijden. We begonnen dit keer bij de megaliten in Bori. Dat zijn megagrote stenen die omhoog steken. Rond deze stenen wordt een begrafenis gehouden als je heel rijk bent. Rond de megaliten waren grote rotsen waaruit kamers waren gehakt voor doden om ze in te ‘begraven’. Hierna gingen we nog even naar Palawa, nog een dorpje met originele huizen. Vervolgens zijn we doorgereden naar Deri om daar nog meer rotsen met graven te bekijken. Verder hebben we volgens mij gewoon heel veel rondgereden en heb ik rond kunnen kijken naar de supermooie uitzichten die je overal hebt.
Zaterdagochtend was de derde en laatste dag dat mijn ginds me rond zou rijden. Ook de laatste dag heb ik weer veel gezien. Als eerste gingen we naar Tilanga waar een heel mooi natuurlijk zwembad is. Een beetje jammer dat ik dit niet van tevoren wist en m’n zwemkleren niet aan had dus niet even kon gaan zwemmen. Daarna zijn we doorgereden naar Lemo, dat is het gebied met de meeste begraafplaatsen van Tana Toraja. Hier hebben we ook weer een grote rots bezocht waar mensen in begraven worden. Aan de voorkant van de rots zitten allemaal beelden van de mensen die er begraven zijn. Als je dan denk dat je ongeveer alles van begraven hebt gezien, kun je nog door naar Kambira, daar is een boom (ja, een boom!) die gebruikt werd om baby’s in te begraven. Als een na laatste zijn we naar Suaya gereden waar we de ‘kings graves’ hebben bezocht. Eigenlijk weer gewoon (ja ik begin het al gewoon te vinden ;)) een rots met daarin dus de lijken van de voorgaande koningen en hun families. Als laatste zijn we naar Nanggala gereden. Daar is een traditioneel dorpje met mooie traditionele huizen, en in de bomen daar zitten echt megagrote vleermuizen. Als ze vliegen zijn ze wel 80cm groot! Na 3 dagen de dodencultuur van Tana Toraja te hebben gezien, ben ik ’s avonds weer met de bus richting Makassar gegaan. Daar kwam ik vanochtend aan en ik ben meteen doorgegaan naar het vliegveld. Daar heb ik een ticket naar Jakarta gekocht, en daar ben ik nu.
Ik denk dat ik ook wel weer genoeg heb verteld voor deze keer. Ik even bedenken waar ik nu eigenlijk heen ga en dan kunnen jullie weer verder met paaseieren zoeken!
Liefsxx